خیره به سحابی رتیل
سحابی رتیل که با نام ۳۰ Doradus نیز شناخته می‌شود، قطری بیش از هزار سال نوری دارد؛ این سحابی یک منطقه تشکیل ستاره‌ای بسیار بزرگ است که حدود ۱۸۰ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد و در کهکشان کوتوله ابر ماژلانی بزرگ، واقع شده است.
این کهکشان کوتوله بزرگترین و خشن‌ترین منطقۀ تشکیل ستاره در کل گروه محلی کهکشان‌هاست. در این نمای حیرت‌آور از این بندپای کیهانی، انتشار اتم‌های هیدروژن و اکسیژن یونیزه را می‌بینیم که با داده‌های فیلتر باریک بدست آمده است. درون سحابی رتیل(NGC 2070)، تابش شدید، بادهای ستاره‌ای و شوک‌های ابرنواختری ناشی از خوشۀ مرکزی جوان ستارگان پرجرم تحت عنوان R136 در واقع انرژی لازم برای درخشش سحابی را تامین می‌کنند و تارهای عنکبوت مانند را شکل می‌دهند.
در اطراف این “رتیل کیهانی” مناطق تشکیل ستارۀ دیگری وجود دارند که شامل خوشه‌های ستاره‌ای جوان، رشته‌ها و ابرهای حباب شکل، هستند. همچنین نزدیکترین ابرنواختر مدرن(SN 1987A) نیز در این منطقه قرار دارد. این چشم‌انداز غنی تقریبا به اندازۀ دو درجه یا چهار ماه کامل آسمان را در صورت فلکی جنوبی “زرین ماهی” پوشش می‌دهد. نکتۀ جالب این است که اگر سحابی رتیل فقط ۱۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله داشت، مثل سحابی شکارچی، نیمی از آسمان ِ زمین را اشغال می‌کرد.